مرا از چه می ترسانی؟  

هنوز هم همه می پرسند چقدر نوحه، چقدر گریه مرا از، افسردگی و از دست دادن آرامش می ترسانند ولی نمی دانند که من در نبود تو چیزی ندارم که از دست دهم داغ مصیبت هایت آرامش را از من ربود و اگر این اشک چشم نبود رسما دیوانه می شدم...
آخر مگر می شود غمگین ترین غروب نینوا را فراموش کرد و آن روز خورشید دو بار غروب کرد یکبار از گودال و یک بار از خیمه های سوخته آخر خورشید هم تاب تماشای این همه ظلم را نداشت من که جای خود دارم.

منو اصلی

درباره وبلاگ

آخرین ارسالی ها

پیوندهای برتر

پیوندهای وبلاگ

برچسب‌ها

آرشیو مطالب

نویسندگان

نظر سنجی